Het is zo hypocriet als wat, I know. Als ontvanger vind ik het heerlijk dat er tegenwoordig onder elke digitale mailing een kopje ‘afmelden’ moet staan. Ik maak er lustig gebruik van om zelfingenomen zenders met één klik op hun nummer te zetten. Denken ze echt dat ik niets beters te doen heb dan mails lezen? Alles veranderde toen ik een tijdje geleden een mailtje kreeg van een oprecht gewaardeerd contactpersoon. Een échte boekenschrijfster nog wel. Zo iemand waarvan je hoopt dat ze ooit voor je big break als collega-auteur gaat zorgen (een mens mag dromen). Ze had haar best gedaan het zo vriendelijk mogelijk te verpakken, maar dat deed niets af aan haar boodschap: of ik haar van de verzendlijst wilde halen.
Het lag niet aan mij, maar ze kreeg zoveel mails dat ze vanaf nu noodgedwongen een streng selectiebeleid hanteerde. ‘Snap ik hoor’, reageerde ik zo professioneel mogelijk. Maar het deed zéér! Voor een eenpitter als ik is zo’n afmelding toch een stuk pijnlijker. Dat maakt het voor u als aanstichter van de ellende evenmin gemakkelijk. Zelf klik ik bepaalde mailings ook liever ongelezen weg dan dat ik de zender eerlijk vertel dat hij zijn berichten net zo goed niet kan sturen. Het zij zo. Ik vind het leuk om u af en toe columns te mailen. Aan u de keus of u ze leest, ongelezen wegkiepert, of zich durft af te melden. Stuur in dat laatste geval een mail terug, met als onderwerp ‘Het ligt echt niet aan jou’. 